ယေန႔ စစ္တပ္.... ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ (၃၆)

စီနီယာ ျဖစ္လာသည္ႏွင့္အမွ် အေနအထုိင္ သပ္ရပ္စြာ ေနတတ္လာသည္။ ေခါင္းမွဆံပင္ကို ဆီရြဲေနေအာင္ လိမ္း၍ လူပ်ဳိေသြးႂကြတတ္လာၿပီ။ မိန္းကေလးမ်ားကို စိတ္၀င္စားတတ္လာၿပီ။ စူးစမ္း ခ်င္လာၿပီ။

က်ေနာ္တို႔ ေန႔စဥ္ ေတြ႔ျမင္ေနရေသာ ဣတၱိယဆိုသည္မွာ တပ္တြင္းမုန္႔ဆုိင္ (ဗ်ဴဟာဆုိင္ဟုေခၚသည္) တြင္ ေစ်းေရာင္းေသာ ဗိုလ္မွဴးတစ္ဦး၏ သမီးမ်ားႏွင့္ စားရိပ္သာေဘး ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္း မ်ားအထဲတြင္ ေအာ္ဟစ္ ေစ်းေရာင္းေနၾကေသာ စစ္သည္သမီးမ်ားသာ ရွိပါသည္။ အညီႇရွိရာ ယင္အုံ ဆိုသကဲ့သို႔ မိန္းမေခ်ာေလး မ်ားေရာင္းေသာ ဆုိင္သည္ ေစ်းႏႈန္းတန္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မတန္သည္ ျဖစ္ေစ၊ စားေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ၊ စားမေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ၊ ဗိုလ္ေလာင္းမ်ား အုံခဲ၍ ၀ယ္ယူျခင္းေၾကာင့္ ေစာစီးစြာ ေရာင္းကုန္ၿမဲ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စစ္တကၠသိုလ္တြင္ သမီးေခ်ာ ေမြးထားသူ စစ္သည္မ်ား စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ပူစရာမလိုဟု ဆိုႏုိင္ပါသည္။ မိန္းမေခ်ာေလးမ်ား ျမင္လွ်င္ ေငးတတ္ငမ္းတတ္ေသာ ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္လဲ ပါပါသည္။ က်ေနာ္ ရဟႏၱာမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဇာတ္လမ္းတို႔၊ မွတ္တမ္းတို႔ေတာ့ တစ္ခုမွ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဤသို႔ျဖင့္ တတိယႏွစ္သို႔ပင္ ကူးေျပာင္းေတာ့မည္။

Excursion (ေခၚ) (က်ေနာ္တို႔ ဗိုလ္ေလာင္းအခ်င္းခ်င္း အေခၚကေတာ့ အိပ္စားကားစီး) ေလ့လာေရးခရီး မ်ားကလည္း တစ္ႏွစ္ကို တႀကိမ္ထြက္ရသည္။ ပထမႏွစ္တုန္းကေတာ့ ပုဂံ ေညာင္ဦးသို႔ ဘုရားဖူးခရီး ထြက္ရသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္မွ က်ေနာ္ပုံဂံသို႔ ပထမအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္က ေလ့လာ ေရး ဘုရားဖူးခရီးစဥ္ (၁၀)ရက္တာသည္ လြန္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ကာလမ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ အပတ္စဥ္ တစ္ခုတည္းသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ လြတ္လပ္ေသာ္လည္း ႏွစ္က်စီနီယာ (ရပီတာ) မ်ားေၾကာင့္ အေနအထိုင္ လြတ္လပ္မႈ ရွိသင့္သေလာက္ မရွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ဘုရားပြဲေတာ္ ကာလမ်ားတြင္ ဗိုလ္ေလာင္း ယူနီေဖာင္းမ်ား ႂကြားႂကြား၀င့္၀င့္ျဖင့္ လူပရိသတ္ ၾကားထဲတြင္ ဟန္ႏွင့္ပန္ႏွင့္ ရွိေနခဲ့ပါသည္။ (ဥပမာ ေျပာရလွ်င္ ဖေနာင့္သံဆူး၊ ႏြားေရကူး ပုံစံဆိုသကဲ့သို႔ပါ။ ဖေနာင့္သံဆူးလွ်င္ ေျခဖေနာင့္ကေျမာက္ေနၿပီး ေျမာက္ႂကြ ေျမာက္ႂကြႏွင့္။ ႏြားေရကူးေသာအခါ ဘယ္လို ကူးပါသလဲ။ ေခါင္းေလး ေမာ့ေတာ့ ေမာ့ေတာ့၊ ယက္ကန္ ယက္ကန္ႏွင့္ ဟန္ပန္ ဘယ္လိုပုံစံမ်ဳိး ေတြးမိပါသလဲ။ ထုိပုံအတုိင္းပင္ မွတ္ပါ)

ေပ်ာ္ၾကပါသည္။ ရႊင္ၾကပါသည္။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ပင္ပန္းခဲ့သမွ်တို႔ ေျပေပ်ာက္သကဲ့သို႔ ရွိပါသည္။ ထိုပထမႏွစ္ ေလ့လာေရး ကာလသည္ ေလ့က်င့္ေရးကာလ ပင္ပန္းသည့္ ၾကားမွ ထြက္လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အပန္းေျဖ အနားယူစရာစစ္စစ္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ အလြန္ၾကမ္းတမ္းေသာ ျမန္မာျပည္မွ လမ္းမ်ားေပၚတြင္ (တ႐ုတ္ျပည္မွ အေႂကြးျဖင့္၀ယ္ထားေသာ AEOLOUS) စစ္ကားသစ္ႀကီးမ်ားကို စီးၿပီး လမ္းဘယ္ေလာက္ ၾကမ္းၾကမ္း၊ ကားဘယ္ ေလာက္ခုန္ခုန္ က်ေနာ္တုိ႔ရေအာင္ အိပ္ပါသည္။ ကားေပၚတြင္ ေသတၱာမ်ား ပါလာေသာေၾကာင့္ ေသတၱာမ်ားေပၚတြင္ျဖစ္သလို အိပ္လုိက္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မတ္တပ္ရပ္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းပင္ ရေအာင္အိပ္ခဲ့ေသာ က်ေနာ္တို႔မွာ ေက်ာတခင္းစာရေသာ ဤကားခုန္ခုန္သည္ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ အင္မတန္ ဇိမ္ရွိေသာ ေမြ႔ရာမာမာကဲ့သို႔ ျဖစ္ပါသည္။ အိပ္ေရး၀လြန္း၍ ထင္ပါသည္။ ပထမႏွစ္ ေလ့လာေရး ခရီးစဥ္ကာလအတြင္း ႐ုိက္ကူးခဲ့ေသာ ဓာတ္ပုံမ်ားတြင္ က်ေနာ္သည္ ျပည့္ေဖာင္း ေသာ မ်က္ႏွာပုံပန္းရွိသည္ကို ေတြ႔ရပါ၏။

ဒုတိယႏွစ္ကာလ ေလ့လာေရး ခရီးစဥ္သည္ မင္းလွ၊ ေရနံေခ်ာင္း၊ မေကြး၊ မင္းဘူး၊ ျပည္၊ ဆင္တဲ၊ ေညာင္ေျခေထာက္ စေသာ ႏုိင္ငံအလယ္ပိုင္းရွိ ေရနံခ်က္စက္႐ုံမ်ား၊ စက္မႈအလုပ္႐ုံမ်ား၊ ေရွးျမန္မာမင္း လက္ထက္က ခံတပ္မ်ား၊ ျမစ္ေရတင္ စီမံကိန္းႀကီးမ်ား၊ လက္နက္ခဲယမ္း မီးေက်ာက္ စက္႐ုံမ်ားကို လုိက္လံ ေလ့လာၾကည္႐ႈရ၏။ ခရီးစဥ္က တေနရာစီမို႔ ေရာက္ေသာ ေနရာတြင္ ခဏတာ ေလ့လာ၊ ၿပီးရင္ ဆက္ထြက္၊ ေနာက္တေနရာေရာက္၊ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းႏွင္သြားလာ ရသည္။ ဗဟုတုတအသစ္ အဆန္းမ်ား၊ နယ္ေျမအေျခအေနမ်ား၊ ရပ္ရြာလူထု၏ လူေနမႈစနစ္မ်ားကို ေလ့လာခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္တို႔ အသိခပ္ငယ္ငယ္ႏွင့္ ေရနံခ်က္ စက္႐ုံႀကီးမ်ား၊ ျမစ္ေရတင္စီမံကိန္းႀကီးမ်ား၊ လက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ စက္႐ုံမ်ားကို ၾကည့္႐ႈေလ့လာရ၍ က်ေနာ္တို႔သည္ အေတာ္ပင္ ေက်နပ္ခဲ့ၾကပါသည္။ မင္းဘူး၊ မန္းသံပရာ ေရနံခ်က္စက္႐ုံႀကီးမ်ား၊ ေညာင္ေျခေထာက္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ႏွင့္ ေသနတ္အေျမာက္ ထုတ္လုပ္သည့္ စက္႐ုံမ်ားကို ၾကည့္၍ တုိ႔ႏုိင္ငံႀကီးသည္ အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္စြ တကား၊ တုိးတက္လွ၏ တကား၊ ေအာင္ျမင္လွေခ် တကားဟု အထင္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ရင့္က်ဴးခဲ့ၾကပါသည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔သည္ မိခင္ရင္ခြင္မွ ထြက္ကတည္းက ဤသို႔ေသာ ေနရာ စစ္႐ုံႀကီးမ်ား ကို ပထမဆုံး စတင္ျမင္ေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္ေပရာ ေတာသားၿမိဳ႕တက္ ဆိုသကဲ့သို႔ ျမင္သမွ် ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ ျဖစ္ေန၏။ ကမၻာႏွင့္ယွဥ္လိုက္လွ်င္ ျမန္မာသည္ အင္မတန္ ေခတ္ေနာက္က်ေနသည္ကို က်ေနာ္တို႔ မသိပါ။ ကမၻာအေၾကာင္း ဘာဆိုဘာမွမသိ၊ ၿဂိဳလ္တုစေလာင္း မရွိ၊ သတင္းစာမဖတ္ရ၊ စာအုပ္ မဖတ္ရ၊ ဘာမွ မလုပ္ရေသာေၾကာင့္ ျပင္ပကမၻာအေၾကာင္း ဘာမွ မသိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သင္ရသမွ်၊ ၾကားရသမွ်၊ တီဗီြတြင္ ျမင္ရသမွ်သည္ ျမန္မာျပည္ႀကီး တုိးတက္ ေနေၾကာင္း၊ သာယာေန ေၾကာင္း၊ စည္ပင္ ေနေၾကာင္း ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုပင္ ေသြးခြဲပါေစ မမႈေၾကာင္း၊ ေသြးစည္း ညီညြတ္ ေၾကာင္းသာေတြ ျဖစ္ေနရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လဲ က်ေနာ္တို႔သည္ အ႐ူးဘုံေျမႇာက္ထား သည့္ႏွယ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဟုတ္ႀကီး ထင္ေနစရာ အရြယ္မုိ႔လားမသိ။ တပ္မေတာ္ဆိုသည့္ အသိုင္းအ၀ုိင္းႀကီးကို တကယ္ပင္ အထင္ႀကီး ေလးစားမိခဲ့၏။

စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား မိန္႔ခြန္းေျပာသည့္ အခါတိုင္း ပါေလ့ရွိသည့္ ေအးခ်မ္းသာယာၿပီး ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္ ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး မၾကာခင္ ျဖစ္လာေတာ့မည္။ အင္အားေတာင့္တင္းေသာ ေခတ္မီ တပ္မေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ၾကပါ စေသာ စကားလုံးႀကီးေတြက ပြဲလမ္း အခမ္းအနားတိုင္းမွာ ျပည့္လာ၏။ ထုိကာလ အေတာအတြင္းမွာပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သန္းေရႊ၏ ကိုယ္တပိုင္းပုံ၊ ဓာတ္ပုံ ေရာင္စုံ အႀကီးႀကီးေတြကို ေရႊေရာင္ အနားကြပ္၍ ထည္၀ါခန္႔ညားေသာ ခန္းမတိုင္းတြင္ ခ်ိန္ဆြဲလာၾကသည္။ ယခင္ကရွိခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဦးေန၀င္းတုိ႔၏ပုံသည္ အလိုလို စ်ာန္ေလွ်ာ လြင့္ေပ်ာက္ၾကရရွာ၏။ အဘယ့္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္တြင္ အရာရွိဘ၀မွ ရာထူးအဆင့္ဆင့္ တုိးလိုလွ်င္ သခင့္ အလိုကိုသိေသာ ေခြးႏွယ္ ပါးနပ္လိမၼာရ၏။ ေခါင္းေတာ္ညိတ္၊ စိတ္ေတာ္သိရ၏။ သခင္အားရ ကၽြန္ပါး၀ အမူအက်င့္ကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ လူပုံအလယ္ လုပ္ျပရဲရ၏။ “ခ်က္ဆိုနားခြက္က မီးေတာက္” ႐ုံမွ်မက ေတာက္ၿပီး ေလာင္ၿပီး ႂကြင္းက်န္ရစ္ေသာ ျပာကိုပင္ လူျမင္သူျမင္မခံ ေဖ်ာက္ပစ္ၿပီးသည္အထိ ပါးနပ္လိမၼာရသည္။

သည္ေလာက္အထိ ရိပ္မိ သိရွိလာေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ တပ္မေတာ္ႀကီး၏ အနာဂတ္ကို ယုံၾကည္ ဆဲျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ တကယ့္လက္ေတြ႔ဘ၀ကိုမွ က်ေနာ္ မေရာက္ေသးပဲကိုး။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ဗိုလ္ႀကီးေနသူ (အၿငိမ္းစားတပ္မေတာ္ အရာရွိ တစ္ဦး)