ေဆာင္းပါးရွင္ - ဆရာဂါမဏိ
ျမန္မာႏိုင္ငံျပႆနာကို ဝင္ေရာက္ကူညီေျဖရွင္းေပးႏိုင္ဖို႔ဆိုၿပီး ကုလအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား ႏိုင္ငံသား အီဘရာဟင္ဂမ္ဘာရီကို ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္ကစလို႔ ကုလအထူးတမန္အျဖစ္ ခန္႔ထားခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံသမိုင္းမွာ အၾကမ္းၾကဳတ္ အရက္စက္ဆံုးနဲ႔ ျခအစားဆံုး စစ္အာဏာရွင္ ဆံနီအဘာခ်ာ အစိုးရလက္ထက္ (၁၉၉၃-၉၈) မွာ ဂမ္ဘာရီ ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ။
အဲဒီ ကာလတေလွ်ာက္လံုးမွာ ဂမ္ဘာရီဟာ အဘာခ်ာ စစ္အစိုးရရဲ႕ ကုလသမဂၢဆိုင္ရာ အျမဲတမ္းကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဘာခ်ာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ လူသတ္ဝါဒေတြကို ႏိုင္ငံတကာ မ်က္ႏွာစာမွာ ပညာသားပါပါနဲ႔ ကြၽမ္းက်င္ပါးနပ္စြာ ကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္။ အင္မတန္႔ကို တက္တက္ႂကြႂကြ စိတ္အား ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ စိတ္ပါ လက္ပါ ကိုယ္စားျပဳ ေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အထက္ကခိုင္းလို႔ တာဝန္အရ ဝတ္ေက်တန္းေက် လုပ္ရတာ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ “ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားလူမ်ဳိးေတြ လိုအပ္ေနတာ ဒီမိုကေရစီ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ စားလို႔မွ မရတာ။ အခုအခ်ိန္မွာ ဒီမိုကေရစီက ဦးစားေပး မဟုတ္ဘူး” လို႔ ဂမ္ဘာရီ အဲဒီတံုးက ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။
အဘာခ်ာ အစိုးရအေပၚ တကမၻာလံုးကေန ဖိအားေတြ တိုးလာတဲ့အခါ ဂမ္ဘာရီဟာ အဘာခ်ာအာဏာရွင္ စနစ္ကို ကာကြယ္ေပးရာမွာနဲ႔ ဖိအားကို လမ္းလႊဲေပးရာမွာ ပိုနာမည္ဆိုး၊ ပိုျပင္းထန္လာခဲ့တယ္။ ၁၉၉၅ ခု ႏိုဝင္ဘာလ မွာ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးသမားလည္း ျဖစ္တဲ့ အိုဂိုနီ တိုင္းရင္းသား လူထုေခါင္းေဆာင္ ကင္ဆာ႐ိုဝီဝါ ကို မတရား အမႈဆင္ဖမ္းၿပီး ေသဒဏ္ေပးလိုက္လို႔ တကမၻာလံုးက ကန္႔ကြက္ ႐ႈတ္ခ်တဲ့အခါ ဂမ္ဘာရီက ကင္ဆာ႐ိုဟာ “သာမန္ရာဇဝတ္သား” တေယာက္သာ ျဖစ္တယ္၊ လူသတ္သမားျဖစ္ တယ္လို႔ စီအဲန္အဲန္႐ုပ္သံအ စီအစဥ္တခုမွာ သမုတ္ခဲ့ပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့ ဒီလို မေျပာခဲ့ရပါဘူးလို႔ ေျဖရွင္းခဲ့တယ္။) ကင္ဆာ႐ိုတို႔ (၉)ေယာက္ကို ဥပေဒနည္းလမ္းတက် တရား႐ံုးတင္ စစ္ေဆးခဲ့တာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရွ႕ေနေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ခုခံ ကာကြယ္ေလွ်ာက္လဲခြင့္ ရခဲ့ေၾကာင္း ဂမ္ဘာရီက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျပင္တရား႐ံုးမွာ အမႈမစစ္ဘဲ အထူးခံု႐ံုးမွာစစ္တာ၊ အမႈစစ္ပံုကို ကန္႔ကြက္တဲ့အေနနဲ႔ ေရွ႕ေနအားလံုးနီးနီး ႏုတ္ထြက္သြားတာ၊ တရားလိုျပ သက္ေသေတြကို စစ္အစိုးရက ေငြေပးၿပီး သက္ေသထြက္ခိုင္းတာ၊ အယူခံခြင့္မရတာေတြကိုေတာ့ ထည့္မေျပာပါဘူး။
ကင္ဆာ႐ိုနဲ႔ အိုဂိုနီ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၈)ဦး ေသဒဏ္ေပးမႈကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြကို သြားၿပီး ေသဒဏ္ကိစၥ လက္ခံဖို႔ စည္း႐ံုးနားခ်တာေရာ ေရနံ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ အၾကပ္ကိုင္တာေရာ လုပ္ခဲ့တဲ့ အဓိက ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားသံတမန္ (၂) ေယာက္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ ကုလသမဂၢဆိုင္ရာ သံအမတ္ဂမ္ဘာရီနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီး တြမ္အစ္ကီမီ တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏိုင္ငံတခ်ဳိ႕ကို နားခ်လို႔မရခဲ့ေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြကိုေတာ့ ပါးစပ္ပိတ္သြားေအာင္ ေအာင္ျမင္စြာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဂမ္ဘာရီဟာ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား ဘ႑ာေရးဌာနကို ပိုင္တယ္၊ သူ႔မွာ အဘာခ်ာ စစ္အုပ္စုကို ကာကြယ္ေပးရာမွာ ဘာမဆို လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အကန္႔အသတ္မဲ့ ရင္းျမစ္ေတြရွိတယ္လို႔ သတင္းေတြ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၉၈ ခုမွာ အာဏာရွင္ အဘာခ်ာတေယာက္ ျပည့္တန္ဆာ (၂)ေယာက္နဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနရင္း ဗိုင္ယာဂရာ (ကာမအားေဆး) ေဆးလြန္လို႔ ေသသြားၿပီးေနာက္ ဒီမိုကေရစီ တစံုတရာေပၚလာၿပီး၊ အဘာခ်ာရဲ႕ မိုက္ေဖာ္ဆိုးဖက္ ေတြကို စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈေတြ လုပ္ခဲ့ရာမွာ ဂမ္ဘာရီ လြတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ရွင္းလင္းေျဖၾကား တာေတြ မလုပ္ခဲ့ရပါဘူး။ အရွက္ခြဲ ႐ႈတ္ခ်ခံရမယ့္အစား ကုလအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ကိုဖီအာနန္က ေခၚယူ သူေကာင္းျပဳေပးၿပီး လက္ေထာက္ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေတာင္ ျဖစ္လာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကိုဖီအာနန္႔သား ကုိဂ်ဳိအာနန္ ဟာ အဘာခ်ာ စစ္အစိုးရနဲ႔ေပါင္းၿပီး ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား ေရနံလုပ္ငန္းထဲ ပတ္သက္ေနလို႔ ကိုဖီအာနန္ ကိုယ္တိုင္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားမွာ ဒီမိုကေရစီ ရွိမရွိကုိ စိတ္မဝင္စားခဲ့ပါဘူး။ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား ႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ ေလးဂို႔စ္မွာ ကိုဂ်ဳိအာနန္ရဲ႕ ဧရာမ ဇိမ္ခံတိုက္အိမ္ႀကီး အထင္အရွားရွိပါတယ္။ ကိုဂ်ဳိအာနန္နဲ႔ အဘာခ်ာ နဲ႔ ေရနံလုပ္ငန္းေတြၾကားမွာ အဓိက ဂ်ိတ္ဆက္က ဂမ္ဘာရီျဖစ္တယ္လို႔လည္း သတင္းေတြ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ (ကိုဖီ အာနန္႔သားဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဆဒၵမ္ဟူစိန္လက္ထက္ အီရတ္ကို ပိတ္ဆို႔ အေရးယူထားခ်ိန္မွာ ကုလရဲ႕ ပိတ္ဆို႔ေရး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး အၾကံအဖန္နည္းနဲ႔ ေအာက္ လမ္းကဝင္ စီးပြားေရး ေသာင္းက်န္းခဲ့ပါ ေသးတယ္။)
အဘာခ်ာ ေသၿပီးေနာက္မွာ ကိုဖီအာနန္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားကိုသြားၿပီး ၁၉၉၃ သမၼတ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရ ခဲ့တဲ့ (အဘာခ်ာအာဏာသိမ္းလို႔ သမတ မျဖစ္လိုက္ရတဲ့) အာဘီယိုလာကို ၉၃ ေရြးေကာက္ပြဲ မင္းဒိတ္ စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ေျဖာင္းျဖခဲ့ရာမွာလည္း ဂမ္ဘာရီက ကိုဖီအာနန္ကို အရင္မိတ္ဆက္ သေဘာထားခ်ေပး ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အာဘီယိုလာ ခမ်ာ အဘာခ်ာ ေသေပမဲ့ သမၼတ မျဖစ္လိုက္ဘဲ ေထာင္ထဲမွာဘဲ ေသသြား ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ၂ဝဝ၈ ခုထဲမွာ ဂမ္ဘာရီကို ႏိုင္ဂ်ာျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ ထိပ္သီးအစည္းအေဝးရဲ႕ ပဲ့ကိုင္ ေကာ္မတီ ဥကၠဌအျဖစ္ ခန္႔ဖို႔ကို ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား ျပည္သူေတြက အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂ဝဝ၅ တံုးက လည္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံ နယူးေယာက္ တကၠသိုလ္ မက္ဒ္ဂါအဲဗားစ္ေကာလိပ္ အာဏာပိုင္ေတြက ဂမ္ဘာရီကို လာေဟာေျပာ ပို႔ခ်ေပးဖို႔ ဖိတ္ခဲ့တဲ့အခါ နယူးေယာက္မွာရွိတဲ့ ျပည္ပေရာက္ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား အသိုင္းအဝိုင္းက ကန္႔ကြက္ခဲ့ ပါေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဂမ္ဘာရီလို စစ္အာဏာရွင္ေဒါက္တုိင္က လူမႈ အခြင့္အေရးအေၾကာင္း ပို႔ခ်မွာဟာ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ဘီးလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုၿပီး ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဘာခ်ာလက္ထက္မွာ ဂမ္ဘာရီဟာ သတင္းစာ တုိက္ေတြ၊ စာအုပ္တိုက္ေတြ ပိတ္ပစ္တာကို ဆင္ေျခေပး ကာကြယ္ေပးခဲ့ၿပီး လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ သင္းပင္းဖြဲ႔စည္းခြင့္၊ အလုပ္သမား အခြင့္အေရး၊ ေက်ာင္းသား အခြင့္အေရးတို႔ကို ပိတ္ပင္တဲ့ အမိန္႔ေတြ၊ ဥပေဒေတြ ထုတ္ျပန္တာကိုလည္း ရပ္ခံ ကာကြယ္ ေလွ်ာက္လဲေပးခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။
ပုဆိန္က ေမ့ႏိုင္ေပမဲ့ သစ္ပင္က ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူး လို႔ ႏုိင္ဂ်ီးရီးယား ျပည္သူေတြက ဆိုပါတယ္။ ကင္ဆာ႐ိုဝီဝါ ဆိုတဲ့နာမည္ဟာ ဂမ္ဘာရီရဲ႕ တသက္တာကို ထာဝစဥ္ ေျခာက္လွန္႔ေနလိမ့္မယ္၊ ဂမ္ဘာရီရဲ႕ ေသြးစြန္း ထားတဲ့သမိုင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား လူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူေတြက ေျပာထားပါတယ္။
အဲဒီဂမ္ဘာရီဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ကုလ အထူးကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ၂ဝဝ၈ ၾသဂုတ္လ (၂ဝ)ရက္တံုးက ရန္ကုန္မွာ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗဟိုေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကို လြတ္လပ္တရား မွ်တေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး နအဖ အေျခခံဥပေဒ၊ နအဖဆႏၵခံယူပြဲ၊ နအဖလမ္းျပ ေျမပံုေတြကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ ဘက္ကေန ႐ူးေၾကာင္ မူးေၾကာင္နဲ႔ေျပာခဲ့တာ ဘာမ်ားဆန္းပါသလဲ။ နအဖက ဂမ္ဘာရီကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ လုပ္ေပးတာလား၊ ေပ်ာ့ကြက္ကို ကိုင္ထားလားမသိ၊ နံမည္ႀကီး မင္းသမီး အကယ္ဒမီ တေယာက္နဲ႔ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ေစာင္မၾကည့္ရႈ ခုိင္းတယ္လုိ႔ ၾကားသိရပါတယ္။ သူ႔ဆရာ ဘန္ကီမြန္း ကိုယ္တုိင္က နာဂစ္မုန္တိုင္း ကယ္ဆယ္ေရး ကိစၥသက္သက္အတြက္ ဗမာျပည္ကို လာတယ္ဆိုၿပီး သန္းေရႊနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးေလးနဲ႔ လမ္းျပေျမပံုကို အျမန္ဆံုးၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္သြားေအာင္ လုပ္ဖို႔ ခယဝယ လုပ္ခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္ပါလား။
ဒါေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သတင္းစာနဲ႔ တီဗြီမွာပါဖို႔ ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံရ႐ံု၊ ဝါဒျဖန္႔ ခံရ႐ံုသက္သက္ အတြက္ ဂမ္ဘာရီနဲ႔ ေတြ႔ဆံုရတာကို သပိတ္ေမွာက္တာဟာ လံုးဝမွန္ကန္ပါတယ္။ ေဒၚစုကိုယ္တိုင္က ဒီလို ရွင္းရွင္း ျပတ္ျပတ္ သေဘာထားေပးေနမွေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔လည္း အခုလိုကြဲလြယ္ ေမွာက္လြယ္တဲ့ ဂမ္ဘလားေတြ၊ လင္ဘန္းေတြကို အားကိုးမေနဘဲ ကိုယ့္လူထု၊ ကိုယ့္တပ္မေတာ္ ေအာက္ေျခ တပ္မႉးတပ္သားေတြ စြမ္းအားနဲ႔သာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကုိ ျမန္မာ့ေျမကေန အၿပီးအပိုင္ တိုက္ထုတ္ရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
Ref: ဖိုးတရုတ္
Friday, September 5, 2008
ဂမ္ဘာရီဆုိတဲ့ ဂန္ဘလား
Thursday, September 4, 2008
ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီရရွိဖို႔ စစ္ေရးနည္းလမ္းျဖင့္ သင့္ မသင့္ ေဆြးေႏြးခန္း
ကြ်န္ေတာ္ ကိုဖိုးတရုတ္အေနနဲ႔ ဒီမုိကေရစီ ရရွိေရးအတြက္ ဘက္ေပါင္းစံု၊ နည္းလမ္းေပါင္းစံုျဖင့္ ႀကိဳးစားေနၾကတဲ့ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအေပါင္းနဲ႔ အတိုက္အခံ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ေလးစား ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တဖက္တလမ္းမွ ပါ၀င္ အႀကံဳျပဳလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီေဆြးေႏြးပြဲ အစီအစဥ္ကို ျပဳလုပ္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘာေလာဂ္ကို ေဆာင္းပါးေရးသား ခ်ီးျမႇင့္ေနၾကတဲ့ ေဆာင္းပါးရွင္ ဗိုလ္ထက္မင္းနဲ႔ ဆရာ ဂါမဏိတုိ႔ကို ေဆြးေႏြးရန္ ဖိတ္ေခၚ ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္မူ၀ါဒေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထု ဘက္က ေမးႏိုင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို စီစစ္ေရြးခ်ယ္ၿပီး သူတို႔ ကို ေဆြးေႏြး ျပန္ၾကားေစခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ အျမင္ေတြကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေျဖၾကားကူညီပံ့ပိုးေပးတဲ့ အတြက္ ေဆာင္းပါးရွင္ ဗိုလ္ထက္မင္းနဲ႔ ဆရာ ဂါမဏိတို႔အား ကြ်န္ေတာ္ ကိုဖုိးတရုတ္က အထူး ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္အပ္ ပါတယ္။ စာဖတ္သူေတြ အေနနဲ႔လည္း အျပဳသေဘာေဆာင္ၿပီး မိမိတို႔ရဲ႔ ဆႏၵသေဘာထားေတြ ကို ဒီမုိကေရစီ အႏွစ္သာရရွိရွိ တင္ျပေပးႏိုင္ပါေၾကာင္း ဖိတ္ေခၚအပ္ပါတယ္။ အခု ဆရာ ဂါမဏိရဲ႕ ေဆြးေႏြးျပန္ၾကားခ်က္ကို စာဖတ္သူမ်ားအား တင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
ကုိဖုိးတရုတ္ရဲ႔ ေဆြးေႏြးေမးျမန္းခ်က္(၁)။ ။ အၾကမ္းမဖက္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ နည္း လမ္းနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေျပာင္းလဲလာႏုိင္ တဲ့အလားအလာ မရွိေတာ့ဘူးလားခင္ဗ်ား။
ဆရာဂါမဏိရဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်က္။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လံုးဝၿငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႔ ေျပာင္းလဲလာႏိုင္မယ့္ အလား အလာဟာ ေမလ ဆႏၵခံယူပြဲ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ၁ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဘဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးစမွာ နအဖက ဆက္ဆံေရးဝန္ႀကီး ခန္႔လိုက္ေတာ့ အလားအလာဟာ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ထိ တက္လာပါ ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၈၈ ခု အာဏာသိမ္းၿပီးကတည္း က တေလွ်ာက္လံုးမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေျပာင္းလဲႏိုင္မယ့္ အလားအလာဟာ တခါမွ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း မေက်ာ္ခဲ့ပါဘူး။
ကုိဖုိးတရုတ္ရဲ႕ေဆြးေႏြးေမးျမန္းခ်က္(၂)။ ။ဒီမုိကေရစီ ရရွိဖို႔ စစ္ေရးနည္းလမ္းနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သံုးသင့္ပါသလား။
ဆရာဂါမဏိရဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်က္။ ။ နအဖ စစ္အုပ္စုဟာ လက္နက္ကိုသာ ယံုၾကည္အားကိုးသူ၊ လက္နက္အင္အား ကိုသာ ကိုးကြယ္သူျဖစ္တယ္၊ တျခားဘာတန္ဖိုးစံေတြကိုမွ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္သူ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေရႊဝါေရာင္ တံုးက သံဃာေတြကို သတ္ျပျခင္း အားျဖင့္ သက္ေသျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ကာလက ဂ်ာမဏီ၊ အီတလီ၊ ဂ်ပန္ ဖက္ဆစ္ႏိုင္ငံေတြကို စစ္ေရးနည္းလမ္းနဲ႔သာ ေျပာင္းလဲေစႏိုင္ခဲ့သလို နအဖအေပၚလည္း စစ္ေရးနည္းလမ္းဘဲ က်င့္သံုးမွ ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ကုိဖုိးတရုတ္ရဲ႕ ေဆြးေႏြးေမးျမန္းခ်က္(၃)။ ။ စစ္ေရးနည္းလမ္းသံုးရင္ ႏုိင္ငံတကာအမ်ားစုက မလုိလားတဲ့ အၾကမ္းဖက္၀ါဒနဲ႔ ပတ္သက္ျခင္း မရွိဘူးလားခင္ဗ်ား။
ဆရာဂါမဏိရဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်က္။ ။ စစ္ေရးနည္းလမ္းဟာ တဖက္ရန္သူရဲ႕ စစ္တပ္အင္အားေတြကို ေခ်မႈန္းဖို႔ သို႔မဟုတ္ မလႈပ္မယွက္ျဖစ္သြားေစဖို႔ ရည္ရြယ္တာျဖစ္ၿပီး ကမၻာ့ႏိုင္ငံအားလံုးက ကိုင္စြဲက်င့္သံုးတဲ့နည္းလမ္း ျဖစ္တယ္။ စစ္တပ္မရွိတဲ့ႏိုင္ငံ ကမၻာမွာ မရွိပါဘူး။ အၾကမ္းဖက္ဝါဒကေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ အစြန္းေရာက္ အင္အားစုအနည္းငယ္ကဘဲ က်င့္သံုးတဲ့နည္းလမ္း ျဖစ္ၿပီး လက္နက္မဲ့အရပ္သားေတြကို ပစ္မွတ္ထားတိုက္ခိုက္ တာျဖစ္ပါတယ္။
ကုိဖုိးတရုတ္ရဲ႕ ေဆြးေႏြးေမးျမန္းခ်က္(၄)။ ။ စစ္ေရးနည္းဗ်ဴဟာအရဆုိရင္ ေယဘူယ် ဘယ္လုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္သင့္ပါသလဲ။
ဆရာဂါမဏိရဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်က္။ ။ စစ္ေရးနည္းလမ္းဆိုတာ ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္က ေတာ္လွန္ေရးတပ္ အင္အားေတြ ႀကီးထြားအားေကာင္း ေအာင္လုပ္ၿပီး ရန္သူတပ္ေတြကို တိုက္ခိုက္အႏိုင္ယူတာက တနည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ (၁၇၇၆ ခု)၊ အဇၨေရး (၁၉၄၈)၊ တ႐ုတ္ (၁၉၄၉)၊ ဗီယက္နမ္ (၁၉၇၅)၊ ရဝမ္ဒါ (၁၉၉၄)၊ ေဘာ့စ္နီးယား-ဟာဇီဂိုးဗီးနား (၁၉၉၅)၊ အေရွ႕တီေမာ (၁၉၉၉) တို႔မွာ အဲသလိုလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တနည္းကေတာ့ အာဏာရွင္တပ္ေတြကို ဒီမိုကေရစီ ျပည္သူေတြဘက္ ကူးေျပာင္းလာေစၿပီး အာဏာရွင္ဘက္ ေသနတ္ေျပာင္း ျပန္လွည့္ေစတဲ့နည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဖိလစ္ပိုင္ (၁၉၈၆)၊ ႐ုရွား (၁၉၉၁)၊ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ (၂၀၀၃)၊ ယူကရိန္း (၂၀၀၄)၊ ဆားဘီးယား (၂၀၀၀) တို႔မွာေတာ့ အာဏာရွင့္ လက္ေအာက္က တပ္မေတာ္သားေတြကို ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြက စည္း႐ံုးႏိုင္ခဲ့လို႔ အာဏာရွင္ရဲ႕ပစ္မိန္႔ကို မနာခံေတာ့ဘဲ ျပည္သူေတြဘက္ ပူးေပါင္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ ဒီမိုကေရစီေပၚထြန္းခဲ့ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အၾကမ္းမဖက္တိုက္ပြဲရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘက္ေျပာင္းသြားတဲ့ ေသနတ္ေတြ မရွိရင္ ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ကုိဖုိးတရုတ္ရဲ႕ ေဆြးေႏြးေမးျမန္းခ်က္(၅)။ ။ တပ္မေတာ္က ျပည္သူ႔ဘက္ကို ပါလာႏိုင္ဖို႔ အလားအလာ ရွိရဲ႕လား။
ဆရာဂါမဏိရဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်က္။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တပ္မေတာ္က ျပည္သူ႔ဘက္ ပါဝင္ႏိုင္ဖို႔အလားအလာ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိပါတယ္။ ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ မွာ မဲေပးခဲ့ပံုၾကည့္ရင္ အထင္အရွားေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ၁၈ ႏွစ္ၾကာၿပီး အခုအခ်ိန္မွာလည္း အဲဒီတံုးကထက္ မေလ်ာ့ဘူး ဆိုတာ တပ္ထဲကသတင္းေတြ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်န္ေနတဲ့ အလားအလာ ၄၀ ရာခုိင္ႏႈန္းအတြက္ ဒီမိုကေရစီအင္အား စုေတြ၊ ျပည္သူေတြက (ေအာက္ေျခနဲ႔ အလယ္ အလတ္ဆင့္)တပ္မေတာ္ကို စိတ္အားထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ တာဝန္ယူမႈရွိရွိ အထူးစူးစိုက္ သားခ်င္းဖြဲ႔ ေႏြးေထြး စည္း႐ံုးတာ မလုပ္သေရြ႕ေတာ့ လူထုတိုက္ပြဲေတြ ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္ ဘာမွထူးလာမွာမဟုတ္ဘဲ ျပည္သူ ေတြ ထပ္ေသတာဘဲ အဖတ္တင္ပါလိမ့္မယ္။Source byဖိုးတရုပ္
