ယေန႔ စစ္တပ္... ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ (၃၂)

ဤတြင္ ပင္ကိုယ္စာရိတၱ ေျဖာင့္မတ္မႈ မရွိေသာသူမ်ား၊ ေလာဘႀကီးေသာသူမ်ား၊ ေနရာေကာင္းယူ ကိုယ္က်ဳိးရွာလိုသူမ်ား အတြက္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ႀကီးအတြင္း အထက္ေအာက္ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ယႏၱရား ႀကီး၏ လည္ပတ္မႈတြင္ ေနရာတေနရာမွာ ပါ၀င္မွန္းမသိ ပါ၀င္ေနရကာ ရရွိေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာ အခြင့္အေရး တို႔ျဖင့္ ဘ၀ေမ့ၾကေတာ့သည္၊ စစ္မွန္ေသာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ဆိုသည္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈလာႏုိင္ ၾကေတာ့သည္။ ကိုယ္က်ဳိးရွာျခင္းျဖင့္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ႏွင့္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို စစ္အာဏာရွင္ႀကီး ထိပ္သီးမ်ားအတြက္ ေရာင္းစား ေနၾကသည္။

အခြင့္အေရးကို မက္ေမာေအာင္ ဘယ္လိုေလ့က်င့္ ပုံသြင္းေပးပါသလဲ။

စစ္တကၠသိုလ္တြင္ အၿမဲတမ္းအပတ္စဥ္ ေလးခုရွိပါသည္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ဖိုင္နယ္၊ ဗိုလ္ေလာင္း တတိယႏွစ္ (Senior one ဟုေခၚသည္)၊ ဗိုလ္ေလာင္းဒုတိယႏွစ္ (Second year ဟုေခၚ သည္)၊ ဗိုလ္ေလာင္းပထမႏွစ္ ဂ်ဴနီယာဗိုလ္ေလာင္း စသည့္ျဖင့္ရွိရာ စီနီယာေပၚမူတည္၍ အခြင့္ အေရး ခြဲျခားထား၏။

ဥပမာတခု။
စစ္တကၠသုိလ္တြင္ တိုက္ပုံအက်ႌကို ဗိုလ္ေလာင္းတုိင္း ၀တ္ဆင္ရ၏။ ဧည့္ေတြ႔ခ်ိန္တြင္ လည္းေကာင္း၊ ထမင္းစားေဆာင္တြင္ ႐ုံးဖြင့္ရက္ ညေနစာ စားစဥ္ လည္းေကာင္း၊ ညစာၾကည့္ခ်ိန္တြင္ လည္းေကာင္း၊ အၿမဲ တေစ ၀တ္ဆင္ရ၏။ ဒါက စစ္တကၠသိုလ္၏ ပင္မစည္းကမ္းခ်က္ တစ္ခုျဖစ္ ပါ၏။ ယင္းတိုက္ပုံ ၀တ္ျခင္းေပၚ မူတည္၍ ႏွစ္အလုိက္ အခြင့္အေရး ခြဲျခားထား၏။

ပထမႏွစ္ ဗိုလ္ေလာင္းတုိင္းသည္ အတြင္းခံ လည္ကတုံး အက်ႌျဖဴကို ၀တ္ဆင္ရၿပီး ပင္နီတုိက္ပုံ (ဖ်င္ႀကီးကို တိုက္ပုံၾကယ္သီး ႀကိဳးကြင္းတြင္ ဘုသီးလွ်ဳိသပ္ျခင္း) အျပည့္တပ္၍ လည္စိ ၀တ္ရသည္။ ပထမႏွစ္ ကုန္ရန္ တလ အလိုတြင္မွ တုိက္ပုံၾကယ္သီးျဖဳတ္၍ ၀တ္ခြင့္ရသည္။ ထုိတုိက္ပုံ ႏွင့္ ပုဆုိးကိုသာလွ်င္ တႏွစ္နီးပါး ၀တ္ဆင္ရသည္။ အျခား၀တ္ခြင့္လဲ မရွိ။

ဒုတိယႏွစ္ ဗိုလ္ေလာင္းဆိုလွ်င္ တုိက္ပုံ အက်ႌ ၾကယ္သီးျဖဳတ္၍ ၀တ္ခြင့္ရေသာ္လဲ အတြင္းခံ အက်ႌကိုမူ သတ္မွတ္ အက်ႌ၀တ္ရသည္။ ေၾကာင္ေၾကာင္ၾကားၾကား ေခတ္ေပၚ၀တ္ခြင့္မရွိပါ။ တတိယႏွစ္ႏွင့္ စတုတၳႏွစ္ တို႔တြင္ တိုက္ပုံႏွင့္ ပတ္သက္၍ အထူးတလည္ မကြဲျပားေသာ္လဲ ဖုိင္နယ္ဗိုလ္ေလာင္းမွာ နည္းျပအရာရွိမ်ား အလစ္တြင္ တိုက္ပုံခၽြတ္၍ လမ္းသလားႏိုင္၏။ တတိယႏွစ္ကေတာ့ မရ။ စည္းကမ္းအတုိင္း ၀တ္ဆင္ ရသည္။

ဒါကေတာ့ တုိက္ပုံႏွင့္ပတ္သက္၍ အဆင့္လိုက္ ခြဲျခား၀တ္ဆင္ပုံ အၾကမ္းဖ်ဥ္းသာ ရွိသည္။ မည္သူေတြက စတင္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္ မသိပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္အထိ ဤသို႔ အခြင့္အေရးကို ရယူလိုစိတ္၊ ရွာေဖြေတာင္း ယူလိုစိတ္ ျဖစ္လာေအာင္ ဆင့္ကဲ နည္းျပျဖစ္ခဲ့ေပသည္။

တဖန္ လမ္းေလွ်ာက္ပုံ၊ အေျပးတက္ပုံႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြဲျပားေသး၏။ ပထမပိုင္းတြင္ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သည့္ အတုိင္း ပထမႏွစ္ဆိုလွ်င္ အရိပ္အ၀ါသေအာက္မွ လြဲ၍ လက္သီးဆုပ္ႏွစ္ခုကို ရင္၀မွာကပ္၍ အေျပးတက္ ရသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ မရွိ။ အရိပ္ အမုိးေအာက္ဆိုလွ်င္လဲ ကိုးဆယ္ဒီဂရီျပည့္ လက္လႊဲရသည္ ဆုိျခင္းအား သိၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္။ လက္သီးဆုပ္ရျခင္းအား ညအိပ္ရာ၀င္ ခ်ိန္မွ လြဲ၍ လက္သီးဆုပ္ ထားရ၏။ (ဘယ္ေလာက္ထိ အက်င့္ ပါသြားသည္ဆုိလွ်င္ ခြင့္ျပဳ၍ မိဘအိပ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ (၁)ပတ္ခန္႔ အထိ လက္သီးဆုပ္ရက္ ေနေနမိသည္) ဒုတိယႏွစ္ဆုိလွ်င္ ေနရာတကာ အေျပး မတက္ရေသာ္လည္း လက္သီး ဆုပ္ထားရျခင္း ကိုေတာ့ တစ္ႏွစ္လုံး လိုက္နာရေသး၏။ အေျပးတက္ အေျပးဆင္းျခင္းကို မျဖစ္မေန လုပ္ရေသာ ပီတီကုန္းသို႔ ေျပးတက္ ေျပးဆင္းျခင္းကိုကား ပ ႏွစ္ေရာ၊ ဒု ႏွစ္ပါ ေရွာင္၍မရ၊ ေျပးတက္ ေျပးဆင္းရသည္။

ေျပးပုံေျပးနည္းတြင္ ပႏွစ္ႏွင့္ ဒုႏွစ္တို႔ ရရွိေသာအခြင့္အေရး ကြာျခားေသးသည္။ ပ ႏွစ္သည္ လက္သီးဆုပ္ ႏွစ္ဘက္ ရင္၀မွာကပ္၍ (လုံး၀မကြာရ၊ အရွိန္ယူေျပးရန္ ဆို၍ေတာင္ ကြာ၍မရ၊ စီနီယာေတြက ေခၚၿပီး ခ်က္ခ်င္း အျပစ္ေပးသည္) ေျပးတက္ေျပးဆင္းရသည္။ ဒုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ေျပးတက္ေျပးဆင္း လုပ္ရာတြင္ လက္ႏွစ္ဘက္ ရင္၀ကပ္စရာ မလိုေတာ့ပါ။ ထုိသုိ႔ ပ ႏွစ္ထက္ အခြင့္အေရး ပိုသာေၾကာင္း ျပခ်င္ဂုဏ္ယူခ်င္ ေသာ စီနီယာတို႔ ရွိခဲ့သည္ထင့္၊ ဒု ႏွစ္တုိ႔သည္ လက္သီးဆုပ္ထားေသာ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆန္႔ခ်၍ ကားယား ကားယားျဖင့္ ေျပးၾက၏။ (ၾကည့္ရ သည္မွာ ေရွာက္သီးေဆးျပားသည္ အေျခာက္တို႔ ဘတ္စ္ကား မွီေအာင္ အေျပးတက္လုိက္ေသာ အခါ မိန္းမလွ်ာတို႔၏ ဟန္ျဖင့္ ေျပးတက္ရပုံမ်ဳိးႏွင့္ တူသည္ဟု က်ေနာ္ ျမင္သည္) ဒု ႏွစ္တို႔သာ ရႏုိင္ေသာ သည္လိုအခြင့္အေရး မ်ဳိးျဖစ္သည့္ ေျပးပုံေျပးနည္းမ်ဳိးကို က်ေနာ္တို႔ ဒု ႏွစ္ေရာက္လာ ေသာအခါ ေျပးၾကသူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွိပါသည္။ အတုျမင္ အတတ္သင္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ စီနီယာတို႔ လုပ္ခဲ့သည္ဆိုသည့္ အစဥ္အလာတုိင္းကို လိုက္မလုပ္ပါ။ မိမိ ႏွစ္သက္ေသာ အေလ့အက်င့္ ေကာင္းမ်ားကိုသာ ယူပါသည္။

ဆံပင္ညႇပ္ရာတြင္လဲ စီနီယာအလုိက္ အဆင့္လိုက္ ကြာေသးသည္။ က်ေနာ္တို႔ ပ ႏွစ္မွာကား ဘုံကၽြန္ သာသာ ျဖစ္သည့္အတုိင္း ကိုယ္ခႏၶာ အလွအပ ဆင္ခ်ိန္ျပင္ခ်ိန္ မရွိပါ။ မရွိေအာင္လဲ စစ္ စည္းကမ္းက အံက်ျဖစ္ေအာင္ ဖန္းတီးေပးထားသလို ရွိ၏။

စစ္ပုံစံက်ျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ဆံပင္ကို “ေရွ႕တလက္မေနာက္ေျပာင္” တိတိက်က် ညႇပ္ရသည္။ နည္းနည္းမွ ပုံမရွည္ရ။ စီနီယာ တစ္ဦးဦးက ပ ႏွစ္တစ္ဦး၏ ဆံပင္ကို လွမ္းကိုင္ၾကည့္ ပါက လက္ညိႇဳးႏွင့္ လက္မၾကားတြင္ ညႇပ္၍ ကိုင္လုိ႔ရသည္အထိ ရွည္ေနသည္ဆိုလွ်င္ ထိုဂ်ဴနီယာသည္ အျပစ္ေပးခံရ ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင္ ever ဘိုေကျဖင့္ တစ္ႏွစ္လုံးေနခဲ့ ရ၏။

ဒုတိယႏွစ္က်ေတာ့ ဤသို႔မဟုတ္။ ဦးေခါင္း၏ ေဘးပိုင္းႏွင့္ ေနာက္ပိုင္းကိုသာ ေျပာင္ေအာင္ ညႇပ္ရသည္။ ဦးဆမုတ္ေတာ့ ရွည္ခြင့္ေပးထားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒုႏွစ္တို႔သည္ သူတို႔၏ အထူး အခြင့္အေရး ရထားေသာ ဘိုေကကို ဆီရြဲေအာင္လိမ္းကာ ၿဖီးလိမ္းထားၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔မွာကား (အုန္းဆီမလူးလွ်င္ အျပစ္ျဖစ္ မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ အုန္းဆီလူးထားရသည္) ၿဖီးစရာ ဆံပင္ကား မရွိပါ။ အၿမဲထုိးထိုး ေထာင္ေထာင္၊ ဦးေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ ေထာင္သားေတြကဲ့သို႔ ရွိ၏။ အက်ဥ္းသား လူသစ္ေလးမ်ားကဲ့သို႔ ေပေပစုတ္စုတ္ ဖြာလန္က်ဲ ဆံပင္ပုံျဖစ္၏။

တတိယႏွစ္မ်ားက်ေတာ့ ဆံပင္ကို ႐ုပ္ဆိုးသည္အထိ အရွည္ထားခြင့္ မရေသာ္လည္း အေတာ္ ရွည္ၾက၏။ အထူး သိသာသည္မွာ ေနာက္ေစ့တည့္တည့္မွ ဆံပင္အုပ္ ထူထူႀကီးမ်ားကို စစ္ဦးထုပ္၏ ေအာက္ေျခမွ ျမင္ ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ စစ္ပုံစံအရ ေဘးနားသယ္ႏွင့္ လည္ကုတ္ ၀န္းက်င္ကိုေတာ့ ပါးေအာင္ ရိပ္ထား၊ ညႇပ္ထားၿပီး အေပၚပိုင္းကိုေတာ့ ရွည္လ်ားစြာ ထားသည့္အတြက္ (အုန္းသီးကို ဓားျဖင့္ ေစာင္းျဖတ္ ျဖတ္ထားေသာအခါ ျမင္ရေသာ ေလ်ာေစာက္ပုံ ဆံပင္မည္းမည္းမွ အသားဆီသို႔ တုိက္႐ုိက္ ပါးဆင္းသြားပုံ) ၾကည့္ရသည္မွာ အထူးအဆန္းပင္ ျဖစ္၏။

ဖုိင္နယ္မ်ားကား ဆံပင္ညႇပ္ခ်င္မွ ညႇပ္သည္။ တခ်ဳိ႕ အရပ္သားပုံ ေပါက္ေနၿပီး မညႇပ္ပါ။ နည္းျပ အရာရွိတို႔ ျမင္မွ၊ ညႇပ္ခုိင္းမွ ေျပးညႇပ္ၾကသည္။ သူတို႔က အႀကီးဆုံး စီနီယာေတြကိုး။ နည္းျပ အရာရွိ စစ္ဗိုလ္ေတြထဲ ၾကည့္လိုက္လွ်င္လဲ ဆံပင္ကို စစ္ပုံစံတက် ညႇပ္ထားေသာသူ အလြန္ပင္ ရွားပါသည္။ “ငါေျပာသလိုလုပ္၊ ငါလုပ္သလို မလုပ္နဲ႔” ဆုိေသာ စကားသည္ ထုိအခ်ိန္ ကတည္းက စစ္တပ္တြင္ အျမစ္တြယ္ ခုိင္မာေန ေပၿပီ။

Outpass ထြက္ျခင္းေခၚ တပ္ျပင္ထြက္ လည္ပတ္ခ်ိန္ ေရာက္ျပန္လွ်င္လဲ စီနီယက အရင္ဆုံး ထြက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ဂ်ဴနီယာေတြက ေနာက္ဆုံးမွ ထြက္ၾကရသည္။ ျပန္၀င္ခ်ိန္က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က အေစာဆုံး ျပန္၀င္ရသည္။ ျပန္၀င္ခ်ိန္ ဘယ္ႏွစ္နာရီမွာ ျပန္တန္းစီမယ္ ဆိုေသာ ႀကိဳတင္ အမိန္႔ႏွင့္အတူ စည္းကမ္း မ်ားပါ သတ္မွတ္ေပးလုိက္သည္။

တပ္ျပင္ထြက္ခ်ိန္တြင္ အရက္မေသာက္ရ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ အေရအေသြး ညံ့ဖ်င္းေသာ၊ အခင္း အက်င္းညံ့ေသာ အေပါစား ဆိုင္မ်ားတြင္ ေစ်း၀ယ္ျခင္း၊ စားေသာက္ျခင္း မျပဳရ၊ ရပ္ကြက္ႀကိဳၾကား မသြားရ၊ ကန္႔သတ္ နယ္ေျမမသြားရ၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း မ၀ယ္ရ။ မည္သည့္ေနရာ၊ မည္သည့္ဆိုင္တြင္ ျဖစ္ေစ ထုိင္ႏွင့္ ေနေသာ ဂ်ဴနီယာတို႔သည္ ၀င္လာေသာ စီနီယာတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကိုျမင္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္း မတ္တပ္ရပ္ အ႐ုိအေသ ျပဳၾကရသည္။ အရာရွိ တစ္ဦးတေလကို ေတြ႔သည္ဆုိလွ်င္လဲ ခ်က္ခ်င္း အေလးျပဳၾကရသည္။ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္၍ လက္ကို စစ္သားပီပီ ေလးဆယ့္ငါး ဒီဂရီ အားမာန္ျဖင့္ လြဲၾကရသည္။ ထုိအခ်က္မ်ား တခ်က္တေလ ေဖာက္ဖ်က္႐ုံမွ်ျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ျပန္ေရာက္လွ်င္ အျပစ္ေပး ခံရေတာ့ မည္မွတ္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ဗိုလ္ႀကီးေနသူ (အၿငိမ္းစား တပ္မေတာ္ အရာရွိတစ္ဦး)

PDF ဖိုင္ျဖင့္ဖတ္လိုပါက ဤေနရာတြင္ ေဒါင္းလုပ္ လုပ္ယူပါ