Friday, August 29, 2008

ဗိုလ္မွဴးေအာင္လင္းထြဋ္မွ ထိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ထံ ေပးစာ



Read More...

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆိုတာဘယ္သူလဲ

Read More...

ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တပ္မေတာ္သမိုင္း

Read More...

Tuesday, August 19, 2008

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဘယ္သူသတ္သလဲ အပိုင္း (၁)


ဆက္လက္ၾကည့္႐ႈရန္ အပိုင္း (၂), (၃), (၄), (၅),

Read More...

ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္ ၏ သင္တန္းသား အမည္စာရင္းမ်ား

ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္ သင္တန္းအမွတ္စဥ္ (၁) သင္တန္းသား အမည္စာရင္း

ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္ သင္တန္းအမွတ္စဥ္ (၂) သင္တန္းသား အမည္စာရင္း

ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္ သင္တန္းအမွတ္စဥ္ (၃) သင္တန္းသား အမည္စာရင္း
ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္ သင္တန္းအမွတ္စဥ္ (၄) သင္တန္းသား အမည္စာရင္း


ေခတ္ၿပိဳင္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္

Read More...

Wednesday, August 13, 2008

ယေန႔ စစ္တပ္...... ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲ (၃၉)

တတိယႏွစ္ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀တြင္လည္း အပတ္စဥ္အလိုက္ အားကစား ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ကိုယ့္ဖာသာ ေလ့က်င့္ရပါသည္။ (ေရကူးၿပိဳင္ပဲြ) စာေပ၊ စစ္ပညာမွာလည္း ပိုမို အဆင့္ျမင့္ လာပါသည္။ အထူးသျဖင့္ စာေပ သင္ၾကားရျခင္းတြင္ ပိုမို စိတ္၀င္စားလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္၀င္စားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပးေနေသာ နည္းျပဆရာ၊ ဆရာမတို႔ကလည္း (စာေရး ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္း နည္းျပလုပ္ေနစဥ္က ကဲ့သို႔ပင္) တပည့္မ်ားအေပၚ ေမတၱာ၊ ေစတနာ အျပည့္အ၀ျဖင့္ ရွင္းလင္းပို႔ခ် သင္ၾကားေပးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

တတိယႏွစ္ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀တြင္ စာၾကည့္တုိက္ႀကီးကို က်ေနာ္တို႔ သုံးခြင့္ရလာပါၿပီ။ တပတ္ စဥ္လုံး အေယာက္ (၂၀၀)ေက်ာ္ ရွိသည့္အထဲ စာၾကည့္တုိက္သို႔ လူတိုင္းမသြားပါ။ စာေပ၀ါသနာ ပါသူ နည္း၍ ထင္ပါသည္။ စာၾကည့္တိုက္သည္ အၿမဲပင္ လူရွင္းေနတတ္၏။ က်ေနာ္တို႔ စာသင္ ခ်ိန္ ဇယားတြင္ အပုိခ်ိန္ဟူ၍ ပါေလ့ရွိရာ ထုိအခ်ိန္က်လွ်င္ နည္းျပဆရာ မလာတတ္ေပ။ ထုိအခ်ိန္ ကို လူတုိင္းပင္ သူတုိ႔ အက်ဳိးရွိမည္ထင္သလို အသုံးျပဳၾက၏။ အခ်ဳိ႕ကား စာဖတ္၊ အခ်ဳိ႕က စကား ၀ုိင္းဖြဲ႔၊ အခ်ဳိ႕က ေဆးလိပ္ေသာက္၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ စာသင္ခုံေပၚတြင္ နံေစာင္းတင္၍ လက္ေမာင္းကို ေခါင္းအုံးလုပ္ကာ အိပ္ၾကတ ာမ်ားပါသည္။ က်ေနာ္လည္း တခါတရံ အိပ္ပါသည္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ္၏ အားလပ္ခ်ိန္တိုင္းကို စာၾကည့္တုိက္တြင္သာ အခ်ိန္ ျဖဳန္းခဲ့၏။ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဒုတိယ အႀကီးဆုံးျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကသည္။ အေတာ္ပင္ ႀကီးမားသည္ ထင္ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဤကဲ့သို႔ေသာ စာၾကည့္တုိက္မ်ဳိးကို ပထမ ဦးဆုံး ေတြ႔ႀကံဳ ရျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

က်ေနာ့္မွာ စာအုပ္ေလာဘေၾကာင့္ က်ေနာ့္ နာမည္ႏွင့္လည္း ငွားသည္။ သူငယ္ခ်င္း နာမည္ႏွင့္ လည္း ငွားသည္။ တခါငွားလွ်င္ တေယာက္ ဘယ္ႏွစ္အုပ္ဟူ၍ ကန္႔သတ္ ထားျခင္းေၾကာင့္ ေလာဘႀကီးေသာ က်ေနာ့္မွာ ဤသို႔ ဤႏွယ္ ႀကံစည္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ပန္းသည္ မစာဥ၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္သည္ ေမာင္မိႈင္း၊ စံပယ္ပင္ စေသာ ေရွးေခတ္ကာလေပၚ ၀တၳဳမွ သည္ ေႏွာင္းေခတ္ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္ အတြင္းခန္႔အထိ ၾကားကာလ တေလွ်ာက္ ထုတ္ေ၀ ခဲ့ေသာ ၀တၳဳစာေစာင္ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိပါ၏။ ေပပုရပုိက္၊ က်မ္း စသည့္တို႔လည္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွိပါ၏။ စစ္ပညာႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ေခတ္မီွ အတတ္ပညာ စာေစာင္မ်ားအထိ မ်ားေျမာင္စြာ ရွိပါသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ႏုိင္ငံသမုိင္း။ စစ္သမုိင္းႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နည္းစနစ္မ်ား၊ ႏုိင္ငံေရး သေဘာတရားပါေသာ စာအုပ္မ်ားကိုသာ နင္းကန္က်ဳံး၍ ဖတ္ပါသည္။ မွတ္ပါသည္။

တတိယႏွစ္ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀တြင္ ျပင္ပ ေလ့လာေရးဟူ၍ အေပ်ာ္ခရီးစဥ္ မရွိေတာ့ပဲ ျပည္သူ႔ဘ၀ အက်ဳိးျပဳေရးႏွင့္ ျပည္သူ႔စစ္သင္တန္း ပို႔ခ်ရန္ဆိုၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ အလယ္ပိုင္း ေခါင္ေသာ၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ နည္းေသာ စစ္တပ္ႏွင့္ ကၽြမ္း၀င္မႈနည္းေသာ ေနရာေဒသတို႔ လုပ္အားေပးခရီး သြားေရာက္ရင္း ရပ္ရြာ ျပည္သူ႔စစ္အဖြဲ႔ကို စစ္ပညာ သြားသင္ေပးရပါသည္။ ဗိုလ္ေလာင္းတုိင္းက ကုိယ္တတ္ ေျမာက္ေသာ စစ္ပညာကို ျပည္သူ႔စစ္ တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားအား သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ အစဥ္အလာရွိခဲ့ ပါသည္။

ထုိျပည္သူ႔ ဘ၀ေလ့လာေရး ခရီးစဥ္တြင္မွ က်ေနာ္သည္ တုိင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ရန္ မ်ားစြာ ႀကိဳးစားဖို႔ လုိေသးသည္ဆိုေသာ အားမလို အားမရစိတ္ အေျခခံ၍ စစ္တပ္၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ ႏုိင္ငံ၏ ခၽြတ္ၿခံဳက် ဆင္းရဲေနမႈ အနာဂတ္ အလားအလာကို ဆက္စပ္ဆင္ျခင္ ေတြးမိလာျခင္း ခံစားခ်က္ကို ရရွိလာခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ဗိုလ္ေလာင္းမ်ား ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသသို႔ ခရီး ထြက္ခဲ့ပါသနည္း။

ထိုေနရာေလးသည္ ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းမဲ့ပါသည္။ ၿမိဳ႕ျပ၏ ယဥ္ေက်းမႈတို႔လည္း မလႊမ္းမိုးေသးပါ။ ေရွးျမန္မာတို႔၏ မ်ဳိး႐ုိးဇာတိကို ထိန္းသိမ္းေနေသာ ေဒသဟု ဆုိလွ်င္လည္း ေျပာ၍ရပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူ႔ဘ၀ ေလ့လာေရးႏွင့္ အက်ဳိးျပဳေရး ခရီးစဥ္ကို မႏၱေလးတိုင္း တံတားဦးၿမိဳ႕နယ္ ထဲမွ ဆီမီးခုံ ေက်းရြာငယ္ျဖစ္သည္ဟု ဆုိေသာအခါ အေတာ္မ်ားမ်ားက မသိၾကေပ။ မေရာက္ဖူး သူမ်ားသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္တို႔၏ ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္၊ ႏွင္းၿမိဳ႕ေတာ္ ေမၿမိဳ႕မွ စစ္ကားႀကီးမ်ားျဖင့္ မႏၱေလးသို႔ ဆင္းခဲ့ပါၿပီ။ အေအးပိုင္းမွ အပူပိုင္းသို႔ ဆင္းရသည္ျဖစ္၍ ရာသီဥတု၏ ပူျပင္းေသာ ဒဏ္ကိုေတာ့ ေခၽြးဒီးဒီးက် ေအာင္ ခံရ၏။ လမ္းေဘး ၀ဲယာတေလွ်ာက္ ေငးေမာၾကည့္ရင္း၊ အေတြးေတြ နယ္ခ်ဲ႕ရင္း လုိက္ပါ လာ၏။ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္ေတြတုန္းကလို ကားစီးခ်ိန္သည္ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အိပ္စက္ရန္ အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဘာကိုမဆို ေလ့လာ အကဲခတ္ ေနရမည္ဆိုေသာ စာေပမွေပးေသာ အသိ တရား အေမြေၾကာင့္ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ေလ့လာရင္း လုိက္ပါလာခဲ့ပါသည္။

ဓာတ္ဆီ၊ ဒီဇယ္ေရာင္းခ်ေသာ (ခြက္ပုန္း ေလာင္စာဆုိင္ဟု ေျပာလွ်င္ရမည္ထင္၏) တဲပုတ္ေလး မ်ား၊ ယာယီတဲေလးမ်ား ဟုိမွသည္မွ ေတြ႔ျမင္ရျခင္းျဖင့္ မႏၱေလးသို႔ ၀င္ကာနီးၿပီ ဆိုသည္ကို သိသာရပါၿပီ။ မၾကာခင္ ေရႊမန္းသူ၊ ေရႊမန္းသားတို႔၏ ေျခနင္း စက္ဘီးငယ္မ်ားျဖင့္ လူးလာ ေခါက္ျပန္ ခရီးႏွင္ ေနၾကသည့္ၾကားထဲ စစ္ကားမ်ား ျဖတ္ေမာင္းေသာအခါ မည္သူမွ် ထူးဆန္ဖြယ္ မၾကည့္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ သာမန္ ေတြ႔ျမင္ေနက် ဘတ္စ္ကားမ်ား ကဲ့သို႔ပင္ ေရွာင္ကြင္း ေမာင္းႏွင္ သြားၾက၏။ သစ္လုံးတင္ ကားႀကီးမ်ားကိုလည္း မၾကာမၾကာ ေတြ႔ေနရ၏။

စစ္တပ္ႏွင့္ ျပည္သူ ၾကည္ျဖဴစြာ ရင္းႏွီးမႈ ရွိေန၍လား၊ သို႔မဟုတ္ အရပ္သား၊ အရပ္ဘက္ ျပည္သူတို႔ အၾကားတြင္ စစ္အေဆာင္အေယာင္၊ စစ္သား၊ စစ္ကားတို႔ အၿမဲတေစ ထုိးေဖာက္ ထိေတြ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈသက္တမ္း ရွည္ၾကာလာ၍ စစ္၏အေငြ႔အသက္ အရိပ္အေယာင္ကို မထူးဆန္း ေတာ့ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ျမန္မာျပည္ကို စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား က လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ စိုးမိုးထားသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း(၃၀)ေက်ာ္ခဲ့ၿပီကိုး။

ထုိအခ်ိန္က မႏၱေလးစက္မႈဇုံ စတင္ တည္ေဆာက္ေနၿပီဟု ထင္ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖတ္သြား ေသာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ စက္႐ုံပုံစံမ်ား၊ ေနရာအႏွံ ဟုိမွသည္မွ ေတြ႔ခဲ့ရ ၏။ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ဟန္တူေသာ တ႐ုတ္မ်က္ႏွာေပါက္ႏွင့္ လူမ်ားကိုလည္း ကားေကာင္း ကားသန္႔ မ်ားႏွင့္အတူ ေတြ႔ခဲ့ရ၏။ တို႔ုတိုင္းျပည္ႀကီး တိုးတက္လာမွာပါဟု စိတ္ထဲက ေတြးထင္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ေရႊမန္းသူ၊ ေရႊမန္းသားမ်ား ေနပူက်ဲက်ဲထဲတြင္ စက္ဘီးျဖင့္ သြားေနသည္ကို ျမင္ရ၍ သနားမိေသာ က်ေနာ္သည္ စက္႐ုံပုိင္ရွင္ တ႐ုတ္မ်ား၏ ကားေကာင္း (အဖိုးတန္ အမ်ဳိးအစား) ႏွင့္ ခရီးသြားပုံကို ယွဥ္မိလုိက္ေသာအခါ မ်ားစြာ ရင္ေလးလာပါသည္။ တခုခုေတာ့ လိုေနပါၿပီ။ ေရႊေျခက်င္းႏွင့္ မႏၱလာသူေတာ့ က်ေနာ္မေတြ႔ခဲ့ရပါ။ ေနာက္ဆုံးေပၚကားႏွင့္ ေရႊတ႐ုတ္ႀကီးကိုသာ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့ရသလို ရွိ၏။

မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္းမွေက်ာ္၍ တံတားဦးဘက္ ဆက္လက္ ခရီးထြက္ခဲ့ရာ ျမန္မာႏုိင္ငံ အလယ္ပိုင္း ေဒသ၏ ရာသီဥတုအတုိင္း ေလပူေလေႏြးမ်ား၏ တုိက္ခတ္မႈကို (ေဘးဗလာ)စစ္ကား၏ ေနာက္ ခန္းမွ ထိေတြ႔ ခံစားရင္း၊ မၾကာမီပင္ တံတားဦး အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္သစ္ႀကီး ေဆာက္ လုပ္ရာ ေဒသသို႔ ေရာက္ရွိလာ၏။ လားလား- ၿမိဳ႕ႏွင့္ ေ၀းလွခ်ည္လား။ ဒီေလဆိပ္ႀကီး ၿပီးသြား ရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲႏွင့္ ေလဆိပ္ ကားခတင္ ေလယာဥ္ခေလာက္ ရွိႏုိင္တယ္ဟု က်ေနာ္တို႔ ေျပာမိ ၾကပါေသးသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႏွင့္ တံတားဦး အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္သည္ အေတာ္ပင္ ေ၀းကြာပါသည္။ ေလဆိပ္ တည္ေဆာက္မႈကို ေခတၱေလ့လာ ၾကည့္႐ႈရပါသည္။

တံတားဦးၿမိဳ႕ကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားေသာအခါ ၿမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ေက်းလက္ယဥ္ေက်းမႈတို႔၏ ေရာေႏွာေနမႈကို စတင္ေတြ႔ရွိလာရ၏။ ၿမိဳ႕၏ အလယ္ေလာက္တြင္သာ ဘီယာ၊ ကေဖးဆိုင္အခ်ဳိ႕ ေတြ႔ရၿပီး ၿမိဳ႕အစြန္မွ က်ေနာ္တို႔ တာ၀န္က်သည့္ ဆီမီးခုံသြားလမ္း တေလွ်ာက္တြင္ ႏြားေခ်းနံ႔ တသင္းသင္း၊ ေတာပန္းရနံ႔ တလိႈင္လိႈင္ႏွင့္ ပ်ံ႕သင္းေနေသာ ေလကို ႐ႈ႐ႈိက္ရပါၿပီ။ ယာေျမသီးႏွံ တုိ႔၏ အနံ႔ေလာ၊ အေလ့က်ေပါက္ေသာ အပင္တုိ႔မွ ရနံ႔ေလာ မသိပါ။ ေတာင္ေပၚ ေလႏွင့္ေတာ့ မတူ၊ တမ်ဳိးခံစား ႐ႈ႐ႈိက္ရပါသည္။ ရံဖန္ရံခါ ေတာစံပယ္ပန္းေလးမ်ား၏ ေမႊးရနံ႔ကို ႐ႈ႐ႈိက္ရပါ သည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ဗိုလ္ႀကီးေနသူ (အၿငိမ္းစားတပ္မေတာ္ အရာရွိတစ္ဦး)

Read More...